Ειλικρινά , εγώ δεν ξέρω...Οπως με θέλετε εσείς ...Με θέλετε έτσι...
Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
(ΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ ΝΗΣΙ)
Μικρός εβγήκα στ’ ανοικτά, σε θάλασσα π’ απλώνει
Ήμουνα μόνος στα κουπιά κι οι άλλοι στο τιμόνι
Άλλοι μου λέγαν «μείνε εδώ» κι οι ρέστοι «τράβα πέρα»
Κανείς δεν είδε στα μισά του πέλαγου την ξέρα
Πήρα το μάθημα νωρίς , οι άλλοι είναι φύρα
Όταν ο ήλιος σε κτυπά, σε δέρνει η αλμύρα
Και τρόπο πλεύσης άλλαξα, κινούσα με σχεδία
Κι έβαλα τ’ όνειρο πανί, ποιητική αδεία
Βρήκα ακτή ερημική, νησί του μέσα κόσμου
Και ζώ σε μυθική σπηλιά, εγώ κι ο εαυτός μου
Κι οι φίλοι μου μ’ αρνήθηκαν, με παίξανε στα ζάρια
Και κρεμασμένοι ξέφυγαν, κάτω απ’ τα κριάρια
Και νίκησα τον Κύκλωπα κι είναι δικός μου ο θρόνος
Γιατί σα μετρηθήκαμε, βρέθηκα εγώ πιό μόνος
Και συ περνάς σα το καπνό, σε μακρινό καράβι
Κι ούτε που βλέπεις τη φωτιά, στα στήθια μου π’ ανάβει
Και συ περνάς σα το καπνό, στο μακρινό σου πλοίο
Για να ταράξεις μια στιγμή, το έρμο μου το τοπίο
Γιατί του πλοίου το καπνό, τίποτα δεν τον νοιάζει
Μα ο καπνός της ερημιάς , από μακριά φωνάζει
Γιατί του πλοίου η φωτιά, λεπτό καπνό αφήνει
Μα η φωτιά της μοναξιάς , φουντώνει και δε σβήνει.
η έτσι:
ΠΑΤΕΡΗΜΑ
Να είσαι τέκνο μου σεμνός και ταπεινός
Ένας παπάς σκούζει παράφωνα στ` αυτί μου
Κάπως αλλιώς πρέπει να τα πε ο Θεός
Αυτά τα λόγια δεν κολλάνε στο πετσί μου
Φάλτσο τροπάρι από ένα γέρο μπαγλαμά
Της ξομολόγησης το βύσσινο να μένει
Εγώ δεν ξέρω απ` έξω τα πατερημά
Κι από βρισιές ο πάτερ δεν καταλαβαίνει
ΡΕΦΡΑΙΝ
Ποτέ ρε μάγκες μου μη σώσω και σωθώ
Σταυροκοπιέμαι αλλά τίποτα δεν πιάνει
Κάνω μετάνοιες και στο πάτωμα κτυπώ
Κι οι προσευχές μου σταματάνε στο ταβάνι
Το κομπολόι μου έχω εγώ για φυλακτό
Και μια ευχή που πιάνει μόνο δυό αράδες
Βόηθα ρε Ύψιστε ελεύθερος να ζω
Και Παναγιά μου φύλαγέ με απ` τους παπάδες
η,γιατί όχι,ακόμα κι έτσι:
ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ `21
Καλώς – κακώς εγώ είμαι κάπως
Κι ούτε που ξέρω πως ακριβώς
Μήτε ωραίος μήτε και χάλια
Είμαι να πούμε κανονικός
Αχ πως γουστάρω να ξεχωρίζω
Να λεν` οι άλλοι ρε τ` είν` αυτός
Όμως ας όψεται η έρμη μόδα
Που‘μαι σαν όλους επακριβώς
Για τις γυναίκες καρδιοχτυπάω
Μα συν τοις άλλοις είμαι δειλός
Για εραστής δεν πιάνω φράγκο
Μόνο για σύζυγος είμαι καλός
Θέλω για όλα να χω μια γνώμη
Να λέω τρομάρα μου γιατί και πως
Κι όλο προσέχω να λέω κάτι
Που τόπε πρώτα κάποιος σοφός
Πάω εκεί που πάνε όλοι
Φοβάμαι μόνος και απορώ
Μ` αυτούς που πάνε κόντρα στο ρεύμα
Νοιώθω σα γίγαντας μες` το σωρό
Με το κλαρίνο στα πανηγύρια
Κάνω τσαλίμια-χοροπηδώ
Στο νου μου ήρωες του Εικοσιένα
Που ευτυχώς δεν είναι εδώ
Τ`αφήνω επάνω σας!!!